Waarom je manager in de zorg wil zijn

Ik ken niet zoveel kinderen die in zandbak al zeggen: ik word later teamleider in een verpleeghuis met voornamelijk dementerende ouderen. Ze zeiden eerder: ik word later kapster of juffrouw. Of zuster. Dat zei ik dus allemaal niet. Ik zei: ik word apotheker (want dat deed mijn oom ook). 

Dat werd ik dus niet. Scheikunde is echt mijn ding niet. Wat ik nu wel doe: managen in een verpleeghuis. Met ouderen met dementie. Leuk joh! Ik doe het nou een jaar of 9, dus ik kan er over meepraten. 

Als je in een verpleeghuis werkt als manager heb je het soms druk en soms maak je je druk. Ja eerlijk. Maar omdat ik niet in jouw hoofd kan kijken, praat ik nu vanuit mijn perspectief. Het is vaak chaotisch. Ik haat de vrijdag, want dan gebeurt er altijd iets wat opgelost mot worden vòòr het weekend en toevallig is ie-der-een dan vrij. Fokking irritant. 

Maar genoeg geklaag. Bij deze deel ik mijn 5 redenen waarom ik zo van mijn werk houd. #saarcastischbedoeld

1. Ziekteverzuimadministratie doen! Het moet, kost veel tijd en die AVG werkt mee joh YES! Heer-lijk.
2. Gaten in het rooster;
3. Hoopvol mensen bellen of ze een dienst kunnen oplossen en dat ze dan niet kunnen of willen. ( of ze staan in het Bel-me-niet-register)
4. Het dilemma: van wel uitzendkracht inzetten & baas boos vs geen uitzendkracht inzetten/baas blij.
5. De computer met 383 programma’s en dito verschillende wachtwoorden met en zonder leesteken. Leuker kunnen we het niet maken.

 

Kijk dit is echt niet leuk. Niemand wordt hier blij van. Weet je waar ik wel heel blij van wordt? 

Van gesprekken met medewerkers. 

Waarover?

Over henzelf. Over hun huisdier. Over hun partner. Over het rooster. Over hoe ze omgaan met die mevrouw die iedereen voor rotte vis uitmaakt. Over hun angsten en zorgen. Maar vooral over hun passie voor mensen en het vak. En over hoe moeilijk ze het soms vinden om dat vak uit te voeren. En dan toch doorgaan.

Samen creatieve oplossingen zoeken als een bewoner een complexe zorgvraag heeft. Met collega’s sparren over hoe dingen anders georganiseerd kunnen worden zodat het beter gaat. Een dochter van een mevrouw die taart langsbrengt omdat ze vindt dat de zusters zo lief zijn voor hun moeder en die dan opeten. Met oordoppen in naar de krasse stemmetjes luisteren die “daar in dat klaaaaaaiine café aan de haaaaaaaaven” zingen.... Zolang ik dat mag en kan blijven doen, kom ik mijn bed uit! #Jatoggniettan #doei